Praktijkgericht onderzoek heeft zijn vaste plaats verworven in het curriculum van de Utrechtse SJD opleiding. Aan de hand van een aantal kwaliteitsnormen voor praktijkgerichte onderzoeksonderwijs maken we in dit artikel inzichtelijk hoe dit in de praktijk uitpakt en welke nieuwe vraagstukken dit oplevert. De Utrechtse onderzoekspraktijk laat zien dat eenduidige en gecommuniceerde verwachtingen, de kwaliteiten van de begeleider, en het waarderen van de kwaliteiten van de studentonderzoekers hierbij van groot belang zijn. Zo blijkt dat de motivatie van afstudeerders erg verschillend is. We maken een onderverdeling tussen intrinsiek-, extrinsiek- en a-gemotiveerde studenten. Ook wordt duidelijk dat de match tussen (student)onderzoeker en begeleidende docent een belangrijke factor voor succes is. Afhankelijk van de motivatie van de student dient de afstudeerbegeleider zijn begeleidingsstijl af te stemmen om de match zo goed mogelijk te maken. Ook laat de Utrechtse praktijk zien dat “veiligheid” en “onzekerheid” sleutelbegrippen zijn in het praktijkgericht onderzoek. Alleen als zowel studenten, onderzoekers, als docenten te durven twijfelen, kan in “veilige onzekerheid” kwalitatief hoogwaardig onderzoeksonderwijs vorm worden gegeven.
