Het CvB (3), Tineke Zweed: “Wees trots, we hebben zoveel goud in handen”

Op 1 januari 2016 trad Tineke Zweed toe tot het College van Bestuur van Hogeschool Utrecht. Daarvoor werkte ze onder meer bij SNS Bank en REAAL Verzekeringen. Ze had dus geen onderwijsachtergrond maar wél veel bestuurlijke ervaring in grote organisaties, met name in financiële functies. Bij de HU betrof haar portefeuille dan ook vooral de brede bedrijfsvoering, vertelt ze: “ICT, gebouwen, financiën, onderwijslogistiek, HR: fundamentele zaken die niet direct zichtbaar zijn voor mensen die in het onderwijs en onderzoek werken, maar waar je wél veel van merkt als ze níet goed functioneren.”

“Ik zag het vanaf het begin als mijn taak om te helpen bouwen aan een gezonde, stevige HU. Die opdracht past goed bij mij en bij mijn ervaring. Ik ben er nu ook trots op dat we kunnen zeggen: we staan er inmiddels erg goed voor. We zijn een heel solide, financieel gezonde hogeschool geworden en ik ben blij dat ik daaraan heb kunnen bijdragen. We zijn inmiddels zo robuust dat we ook in mindere tijden onze koers kunnen blijven varen; we hebben daar de middelen voor. Nieuw beleid vanuit Den Haag of onverwachte onderwijsontwikkelingen zullen ons niet zo snel meer van ons stuk brengen. Dat was acht jaar geleden echt anders. Het is iets waar de meeste collega’s in hun dagelijks werk niets van merken maar dat van wezenlijk belang is voor ieders werk op de langere termijn - en voor de kwaliteit van ons onderwijs en onderzoek.”

Waar Tineke ook trots op is, is de campus. “Als ik over het Utrecht Science Park loop, denk ik: we hebben het hier mooi voor elkaar, als HU-gemeenschap. We hebben veel duurzaamheid in onze bedrijfsvoering en in onze gebouwen gebracht, met als hoogtepunt Heidelberglaan 15. Dat haalde zelfs de hoogste bouwkundige kwalificatie voor duurzaamheid. Voor mij voelt het een beetje als ‘mijn gebouw’, ik ben echt trots dat we dit hebben kunnen neerzetten. Jan zei wel eens: je hebt geholpen de vloer te bouwen waar wij nu op staan. Letterlijk en figuurlijk.”

Tineke stopt officieel op 1 januari 2024. Zo rond de feestdagen is er dus alle tijd om langzaam af te bouwen. Toch? “Nou, ik moest echt met mijn team afspreken: wat wordt mijn laatste echte werkdag? Want het werk houdt niet op, mijn agenda is nog helemaal vol. Op zich prima, ik wil alles goed achterlaten en besturen gaat ook om continuïteit.”

En na 1 januari? “Wat ik precies ga doen, weet ik nog niet, maar het wordt geen fulltime baan. Bij mij is dat véél meer dan 40 uur in de week. Dat is niet erg; het is gewoon mijn manier, ik doe het met overgave en plezier. Maar het betekent wel dat je aan veel andere dingen niet toekomt. Ik heb daar acht jaar geleden bewust voor gekozen en kies nu bewust: het is tijd voor al die dingen waar ik eerder geen tijd voor had.” Maar Tineke is niet de persoon om stil te zitten. “Ik blijf wel uitdagingen nodig hebben, wellicht in toezichthoudende functies. Ik hou van complexe vraagstukken. Hoe ga ik deze breinbreker nou weer oplossen? Van mij mag werken spannend en onvoorspelbaar zijn.”

Veel onvoorspelbaarder dan de coronacrisis werd het niet, de afgelopen acht jaar. Tineke gaf in die tijd leiding aan het coronacrisisteam van de HU. “Het was een moeilijke tijd, veel collega’s en studenten hadden het zwaar, dat drukt op je. Voor mij was het echter ook een rijke, waardevolle periode. Omdat ik echt iets kon toevoegen, van directe waarde kon zijn voor de HU-gemeenschap. Je komt dichter bij mensen – en bij de problematiek van mensen – te staan. Toen mensen thuis dreigden vast te lopen, hebben we snel de HU-bibliotheek op een veilige manier voor hen weten open te stellen. Voor mij als bestuurder was het heel louterend om die directe invloed op mensen te ervaren. Het maakt je bewuster van je handelen. Ik denk dat het mij tot een betere bestuurder heeft gemaakt.”

Die crisistijd is gelukkig voorbij. Maar er zijn nog genoeg uitdagingen in onze maatschappij. Welke ziet zij als de belangrijkste? “De wereld staat voor zoveel vraagstukken. Klimaatverandering, polarisatie in de maatschappij, politieke conflicten. Dat heeft invloed op ons als hogeschool, op collega’s en studenten. Om dit samen in goede banen te leiden, vergt echt iets van de HU-gemeenschap. Misschien vind ik dit wel het moeilijkst aan het stoppen bij de HU, dat ik daar geen bijdrage meer aan kan leveren. Ik zou willen oproepen: investeer vooral in elkáár. Blijf nieuwsgierig naar elkaar, elkaars verhaal en omarm verschillen. Richt je wat meer op de ander dan op jezelf. Zoek de samenwerking op, denk in kansen. Samen hebben we een ongekende kracht en veerkracht als we investeren in gesprek, begrip en acceptatie van verschillen.”

“De HU is een prachtige hogeschool, met een positieve impact op haar omgeving, in de stad en de regio. Daar mogen we best wat vaker bij stilstaan en ontzettend trots op zijn. Daar wordt ons werk ook nog eens leuker van. We hebben zoveel goud in handen.”

Lees ook:

• Het CvB stelt zich voor (1): Wilma Scholte op Reimer. “Ik ben een hbo’er in hart en nieren”
• Het CvB stelt zich voor (2): Eva Reuling. “Werken voor de HU vind ik een wereldbaan”