Studenten ontwerpen 'dummy arm' voor het testen van gips

“Mijn vermoeden is dat gips vaak veel te sterk is. Je krijgt het met geen mogelijkheid stuk. Je arm is als patiënt dus goed beschermd tegen stoten van buitenaf, maar al dat gips maakt het nodeloos zwaar. Dat nodigt niet uit tot het bewegen van je arm: mensen stoppen hem in een mitella om het gewicht te kunnen dragen. Terwijl bewegen helpt bij het genezingsproces. Als je de arm met minder gips voldoende kunt beschermen, is dat dus beter”, vertelt docent-onderzoeker Karin Thomassen.

Maar dan moet je de eigenschappen van het gips wel goed kunnen testen. Voor het Slim Gips onderzoek besloot Karin daar een Quest-project van te maken voor haar studenten. De opdracht: maak een realistische arm die kan worden voorzien van verschillende soorten immobilisatie-materiaal. Dat materiaal moet vervolgens van de arm kunnen worden genomen zonder het te beschadigen, zodat de mechanische eigenschappen (sterkte, stijfheid) bepaald kunnen worden.

Quest-projecten zijn praktijkopdrachten die de HU in het derde jaar biedt binnen de opleidingen elektrotechniek, werktuigbouwkunde en technische bedrijfskunde. Quest draait om interprofessioneel samenwerken. Zo deden aan het dummy arm-project twee studenten technische bedrijfskunde mee, twee van elektrotechniek en één student werkbouwtuigkunde: Chaja van Leeuwenstijn. “Deze opdracht sprak mij meteen erg aan. Ik denk omdat het aansluit op een oude interesse van mij: anatomie.”

“We zijn begonnen met vooronderzoek: hoe is de situatie nu, wat is precies het probleem? Verder was het voor ons allemaal de eerste keer samenwerken met mensen uit een andere studierichting, dus dat moesten we ook nog uitzoeken: wat is precies ieders rol binnen de groep? Dat was zeer leerzaam. In de praktijk zal je immers ook moeten samenwerken met mensen uit allerlei vakgebieden”, vertelt Chaja. “Samen zijn we mogelijke oplossingsrichtingen gaan onderzoeken. Uiteindelijk hebben we een flexibele arm van siliconen ontwikkeld. Je kan de hand gewoon induwen om het gips er heel vanaf te halen. Voor de mal hebben we de arm van een groepslid gebruikt; zij had precies de juiste maten, dat wil zeggen de gemiddelde arm-maat van een vrouw van boven de vijftig. Dat is de groep die het vaakst gips nodig heeft vanwege een pols- of armbreuk.” Ook ontwikkelden de studenten een testprocedure voor de arm.

Uit de eerste tests met de dummy arm bleek inderdaad dat het gips veel harder was dan strikt noodzakelijk om de arm goed te kunnen beschermen. Terwijl minder gips veel voordelen heeft. Het kost minder tijd om aan te brengen, je bespaart op de materiaalkosten, de patiënt kan sneller worden behandeld en kan zijn arm beter blijven bewegen, wat complicaties helpt voorkomen en de genezing bevordert.

Chaja is tevreden, ze vond het een leerzaam en interessant project. Maar eigenlijk had ze er nog wel meer uit willen halen, bekent ze. Karin noemt dat goed nieuws: “Het kan best dat ik later in mijn promotieonderzoek nog meer opdrachten voor studenten heb. Voor mij is het heel waardevol om de kennis te zien die zij hebben verzameld en om mensen met een frisse blik naar dit onderwerp te laten kijken.”

Het project heeft bij Chaja de interesse voor anatomie weer aangewakkerd. Zij overweegt nu een minor te gaan doen in die richting: “Dat is het mooie van het vak. Techniek zit overal in.”