Eva Reuling: “Stagediscriminatie werkt diep en lang door in het leven van studenten”

Stagediscriminatie gaat over ongelijke behandeling die mensen ondervinden op basis van persoonlijke eigenschappen zoals geslacht, ras, etniciteit, handicap, leeftijd, seksuele geaardheid of religie. Het manifesteert zich tijdens cv-selecties, in sollicitatiegesprekken, bij beoordelingen of op de werkvloer. Meerdere onderzoeken laten zien dat zeven tot acht procent van de studenten in het Nederlandse hoger onderwijs ermee te maken heeft.

“Stagediscriminatie kan verregaande, langdurige gevolgen hebben voor studenten die hiermee te maken krijgen. Stagelopen is een belangrijke fase in het leven van studenten, de eerste stap van studeren naar werken”, stelt Eva Reuling. “Je stapt als student de buitenwereld in met al je ambities, je enthousiasme en verwachtingen. Als je dan zo’n negatieve ervaring krijgt, kan dat grote invloed hebben op je welbevinden en op je toekomstperspectief. Het tast je zelfvertrouwen aan, het schaadt je vertrouwen in de maatschappij, je persoonlijke en professionele ontwikkeling en dus uiteindelijk ook je kansen op de arbeidsmarkt. Stagediscriminatie kan ook studievertraging en uitval tot gevolg hebben. We zien het als een groot  probleem dat we uiterst serieus nemen en dat onze volle aandacht heeft en blijft hebben.”

Een werkgever die een studente met een Marokkaanse achtergrond vraagt ‘waar zij vandaan komt’ – en daarbij niet op de Nederlandse geboorteplaats doelt; een student op stage met een fysieke beperking, die niet bij bepaalde projecten wordt betrokken omdat collega’s hem willen ontzien; een volledig witte sollicitatiecommissie die ‘geen klik ervaart’ met een student van kleur: stagediscriminatie gebeurt niet altijd bewust. “Maar het resultaat is hetzelfde”, stelt Eva. “Studenten voelen zich anders behandeld, buitengesloten. Niet gezien. Daarvoor maakt het niet uit of het bewust of onbewust gebeurt. Het is dus net zo belangrijk onbewuste stagediscriminatie tegen te gaan. Dat is ook in het voordeel van de stagebedrijven. Het zijn patronen die zij zelf ook graag doorbroken zien. Het maakt hen inclusiever en daarmee een aantrekkelijkere werkgever.”

Wat kunnen onderwijsinstellingen hierin betekenen? “Allereerst moeten zij het probleem erkennen, zoals we hebben gedaan met het ondertekenen van het manifest tegen stagediscriminatie. Je moet ook intern laten zien: we nemen dit serieus. Studenten zijn vaak terughoudend met het bespreken van incidenten, bang dat ze hun stage verliezen of een slechte beoordeling krijgen. Terwijl het ontzettend belangrijk is dat zij hun ervaringen delen en er niet alleen mee blijven rondlopen. Vervolgens is het aan ons hier altijd vervolg aan te geven en er het gesprek over aan te gaan.” Dat vraagt veel van onderwijsprofessionals, erkent Eva. “We weten dat docenten, stagebegeleiders en aandachtsfunctionarissen soms handelingsverlegenheid ervaren op dit onderwerp. Het is dus belangrijk dat wij als onderwijsinstelling hier alert op zijn en onze collega’s helpen, begeleiden en steunen. Het open gesprek is cruciaal om samen te leren.”

Lees ook het artikel op Trajectum: Stagediscriminatie bestaat. Maar wat doe je ertegen?